Op de bodem van de put ontwaken we

Op de bodem van de put ontwaken we. Of het de mens zelf is die zo hardleers is. Of dat het universum ons iets er mee wil duiden. Of dat de liefde zich niet eerder aan je wilt verschijnen. Zoals de liefde wenst dat je die ziet. Pas als mens de bodem van de put heeft bereikt, gaat die ontwaken.

Waarbij ontwaken betekent, niet alleen het licht zien. Dat die gaat begrijpen dat het leven zoals die het heeft geleefd, ten koste van zichzelf heeft geleefd. En dat nooit meer de rest van zijn leven zal toelaten. Door niemand niet, en dus ook door zichzelf niet.

Want dat is het echte ontwaken. Inzien dat je het zelf bent geweest, die zich heeft laten misbruiken, zo heeft laten behandelen. Zelf niet eerlijk is geweest door te veel te geven en toe te laten. Schijnbaar moeten we daarvoor eerst echt een bodem bereiken. En voor sommigen is dat niet een keer, soms wel 3 keer. Dan denken ze dat ze er al zijn geweest. Niets is minder waar, zegt een paragnost van Zesde Zintuig. Ze zijn wel weer opgekrabbeld, maar de les er niet uitgehaald. Ze voelen zich dan wel weer beter en nemen deel aan het leven.

Maar ze zijn vaak voorzichtiger geworden, angstiger. Van alles wat ze hebben meegemaakt. Dan ben je wel op de bodem geweest, maar schijnbaar nog niet diep genoeg. Want de liefde vraagt niet om angst en voorzichtig zijn. De liefde vraagt om overgave, en zelfvertrouwen. Dat kun je niet als je angstiger en voorzichtiger geworden bent.

Komen ze vanzelf achter, hoe hard dat ook is. Ze worden banger en banger en op een gegeven moment willen relaties echt niet meer lukken en trekken ze zich terug, geeft een paragnost van Zesde Zintuig aan. Dat is geen fijne plek. Het is als de kaart van de lenormandkaarten, de Toren.

Die voelt in het begin zeer onaangenaam. Waarom ik? Ik begrijp het niet. Waarom ziet niemand mij, negeert iedereen mij. Ik voel me alleen, zielig en de aanblik van het leven is troosteloos. Dat is de bodem en dan gaat er iets gebeuren.

Letterlijk aan zichzelf overgeleverd, moeten ze iets. Een kracht in hun en buiten hun om, de liefde, zet hun aan tot iets. Ze staan op van de bank, van lieverlee en gaan iets doen. En stapje voor stapje beginnen ze in te zien, dat het voor een groot gedeelte aan hunzelf ligt dat hun leven loopt, zoals het gaat.

Dit is niet helemaal waar. Ze zijn met kracht in hun geboren, maar die is volledig weggevaagd door in het systeem te moeten passen, waar de maatschappij om vraagt. Het zijn vaak ongelooflijk mooie zielen, hele lieve mensen, die de bodem zo hard raken.

Voorbeeldig, zeer gehoorzaam geweest. Hun uiterste best gedaan om te doen wat van ze werd verlangd en gevraagd. Maar nu zijn ze volwassen en hebben ze een keuze. Maar daar moet je dan eerst wel achter komen, dat zoals je het je leven hebt gedaan, jezelf erg te kort mee hebt gedaan. En daarom kom je in die diepe put terecht.

Als we van kinds af aan spiritueel begeleid zouden worden, dan komen mensen niet meer op die bodem. Dan blijven ze wakker en het licht dooft niet een paar keer in hun leven. Wij van Zesde Zintuig hebben ook de bodem bereikt, want juist diegenen die van kinds af aan al anders zijn, gaven hebben als helderziend en helderwetend, worden in hun kindertijd niet ontzien.

Het is snoeihard werken om van de bodem omhoog te klimmen en wij van Zesde zintuig begeleiden veel mensen hierbij. Ze vertrouwen ons en juist dat hebben ze nodig om zichzelf weer te kunnen zijn. Dan hebben ze hun eigen vertrouwde bron weer te pakken.